miércoles, noviembre 14, 2007

Marujeando un poco

Me estoy convirtiendo en una autentica "Maruja".  Años ha, ni harta de Coca Cola me hubiera querido ver en esta situación, pero lo reconozco, a veces (sólo algunas veces) hasta me gusta....

Tengo una vida bastante rutinaria, igual a la de muchas madres (y algunos padres) que trabajamos dentro y fuera de casa, el tiempo no nos alcanza, y hemos dejado de lado nuestra vida individual, para centrarnos en nuestra vida familiar. Algunas veces, haciendo verdaderos esfuerzos, sacamos un poquito de tiempo para nuestra vida social, que ya apenas se reduce a asistir a algún cumpleaños con tus hijos o en pararte a charlar con algún amigo o con alguna madre/padre de compañeros de tus hijos.

Bueno, pasemos a la acción, ¿cómo es mi vida? o más bien ¿cómo era mi vida? (ahora estoy provisionalmente con jornada reducida, que se me acabará pronto, desgraciadamente):

07:00, suena el despertador, (reconozco que me cuesta mucho levantarme, ¡será la tensión!)

07:30 a 8:30, desayuno, les preparo el desayuno a los niños, los despierto, les preparo la ropa, hago que se vista Pedro y visto a Raquel, la peino (me lleva casi 10 minutos), preparo las meriendas....

8:30, nos disponemos a salir de casa, pero rara es la vez que salimos antes de 8:40, siempre hay alguna historia, que si se me pongo guantes, que si no, que si me pesa la mochila, que si me he dejado algo, ¡qué me hago pis, mamá!

8:40 a 9:00 nos vamos al Colegio, como siempre corriendo, cuando no es porque llegamos tarde, es porque Pedro juega a Dinosaurios y Raquel le sigue el rollo, ... (sé que estáis pensando 20 minutos son muchos, ¿verdad? pero son casi 2 Km), últimamente llegamos poco antes de que toque el timbre y Pedro puede jugar un poco al fútbol con los amigos.

9:00 a 13:55, casi cinco horas de trabajo, unos días se llevan mejor y otros peor, supongo que como todo el mundo.

13:55 a 14:30 de vuelta a casa, es el momento más estresante del día. Así como las llegadas a los Colegios son paulatinas, las salidas son en tropel, todos al mismo tiempo, muchos niños en la acera, y sobre todo esos malditos carros-mochila. El Colegio de los niños está en el centro, y todos van y vienen andando, no hay servicio de autobuses, así que las aceras en 10 minutos se inundan con 450 niños, sus profesores, sus madres o abuelos (padres muy pocos). Volvemos a correr, hay que llegar pronto a casa.

14:30 a 16:00 (Hora y media), hago la comida, les doy de comer a los niños, como y recojo la cocina, algunas veces con suerte tengo 10 minutos, para sentarme en el sofá y  levantar las piernas frente al televisor y ver un ratito "Se lo que hicisteis...". Unas risas, siempre son una buena terapia, antes de volver al trabajo.

16:10 a 16:30 Me voy al trabajo, (los mismos casi 2 km de la mañana). Esta vez voy relajada, disfrutando del paseo (es mi momento relax del día).

16:30 a 19:30 tres horas de trabajo delante del ordenador, como dije antes, unas veces se lleva mejor y otras peor.

19:30 a..... Salgo de trabajo y algunas veces voy directamente a casa por lo que a las ocho ya suelo estar en casa, otras (las más) llego un poco más tarde, siempre hay que hacer algún recado.

20:00 a 21:30, lo típico de todos los hogares, duchas, cenas,  acostar a los niños

21:30,  ¿por fín? ¡NO! ¡Qué más quisiera! Siempre hay lavavajillas que recoger, lavadoras que poner o tender, ropa que recoger del tendal o que planchar.... ¡ah! y se me olvidaba: también ceno como todo mortal...

Así que hecha toda una "Maruja" de la vida,  ¿cuando voy a tener tiempo para mantener este blog?....

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Ola Carmiña, cheguei ao teu blog porque me deixaches un comentario nunha das miñas entradas. Eu sempre quedei, quedo e quedarei abraiado coas mulleres e máis en particular coas nais coma ti, que tedes que traballar e coidar dos nenos e da casa, que non tedes nin un respiro! Estou seguro que un home non aguantaba ese ritmo nin unha semana! Pois nada muller, que os teus fillos cho saiban agradecer o día de mañá! E por certo, gústame os teus blogs... Increíble que aínda teñas tempo para isto... Bravo!

Anónimo dijo...

tendrian que cambiar la mentalidad en España y dar la opcion a la genta para que tenga 1hr u 1h 1/2 pa comer y en lugar de acabar a las mil estar en casa sobre las 5-6 de la tarde.
eso es lo que hago yo, de 9 a 5.30 y como tengo la suerte de no tener mucho trafico a las 6 en casa. 1 hora para comer el bocata o la sopa casera de casa.
besitos monica

carmiña dijo...

En primer lugar, moitas grazas Luis polo teu comentario, agradeceseche moitísimo que alguen entenda o que facemos as nais traballadoreas na sociedade actual, eu que sempre foi moi feminista, alghunas veces penso que a liberación da muller hase covertido na esclavitude da muller.

Monica, ¡que más quisiéramos aquí en España que los empresarios tuvieran la mentalidad que tienen en Europa! y sobre todos tener las prestaciones sociales a nivel familiar que tenéis, afortunadamente poco a poco las cosas van cambiando, ahora los padres ya tienen 15 días de permiso de paternidad (los dos anteriores sólo servían para acompañarte en el hospital, quizá cuando menos lo necesitas, lo pero es la vuelta a casa ¿no?)