Como siempre me salgo por "peteneras". La ruta de Redondela, comenzo en el iglesia de Cedeira, que a mi personalmente me gusto mucho. No dejo de tener cierto talante romántico, en el sentido literario de la palabra, y el cementario con sus grandes esculturas de cruces sobre los nichos y el gris plateado con el que se inició el día, me sobrecogieron. Hay una foto, que también está en el vídeo, que resume esa impresión romántica:
No sé si sabreis, pero los orígenes de mi apellido "Milleiro", están en Redondela, no sé si será ese el motivo de esa atracción, tendré que preguntarle a mi hermano Celso Xavier, que es el experto en genealogía de la familia, aunque creo que nosotros somos más de costa.
Continuamos con los coches hasta un campo de fútbol de tierra, desde comenzamos la marcha de ese día. No tuvimos que alejarnos mucho, para ver los primeros petroglifos (ver, lo que se dice ver, adivinar, más bien) y la primeras cistas que asomaban entre los tojos. Todo el camino de subida hasta el monte Penide estaba jalonado con varios petroglifos. Una vez allí, se puede intuir una de las mayores concentraciones de enterramientos tumulares de Galicia (creo que más de setenta). A través de los pinos atisbamos pequeños montículos que esconden en su interior lo que queda de enterramientos megalíticos o dolmenes. Los dólmenes no estuvieron en sus orígenes al aire, como hoy está la Mámoa do Rei, si no que estaban cubiertos de piedras y/o tierra que los convertían en hitos en el paisaje. Es por la forma que le confiere esa cobertura de tierra por la que recibe el nombre de mamóa (mama). Estos grandes dólmenes del Neolítico ven disminuir su tamaño durante el Calcolítico y el Bronce hasta convertirse en cajas de piedra, que reciben el nombre de cistas. Esta pequeña explicación viene a que Roberto cuando vió el vídeo me dijo que no sabía lo que eran cistas, así que por si hay alguien más su significado, ya que esta palabra sale varías veces en el vídeo.
Si quereis más información sobre la Prehistoria y la Arqueología de Redondela os recomiendo el siguiente blog: Redondela Arqueológica-Etnográfica y en especial los artículos: Notas sobre Arqueología de Redondela I, y IILa verdad es que para no tener muchas ganas de escribir, ya me he enrollado bastante.
2 comentarios:
As nosas orixes redondelás están basicamente na vila de Redondela, tamén coñecida como Vilanova ou Santiago de Redondela.
Máis tamén temos devanceiros orixinarios das freguesías redondelás de Cesantes, Trasmañó, Cedeira, Chapela, Caveiro e Reboreda. Mesmo é en Redondela onde atopamos unha ligazón familiar anterior con Cerdedo. O noso devanceiro Juan Antonio García Piñeiro era natural de Quireza-Cerdedo e casou sobre 1770 coa redondelá Josefa da Vila-Valladares e Villar, como o seu apelido indica de orixe fidalga. Descendente da Casa dos Da Vila-Valladares da freguesía de Cabral (Vigo).
Ainda que non o podo demostrar, penso que é posíbel que Juan Antonio García Piñeiro tivese algún tipo de parentesco con Frei Martiño Sarmento, mais isto é só unha especulación.
Os nosos antergos redondeláns como ben afirma a autora deste artigo, a miña irmá Maricarme, proceden da costa de Redondela, pois eran mariñeiros de profesión. Ainda que temos outras orixes fidalgas dos nosos antepasados redondeláns, así descendemos da pequena nobreza galega dos Sampedro (somos "primos" de Casto Sampedro Folgar, fundador do Museo de Pontevedra), da Barcia e Ribera, Bielsa y Sande, Salgado e Castro, Ortega e Lanzós, Quiñones de Puga e Araújo...entre outros moitos.
Por último, reseñar que o noso apelido data en Redondela desde 1436, onde se menciona a Nuno Milleiro e a súa filla Isabela Milleira nun documento foral pola posesión duns casais. Os milleiros formaron parte do Gremio de Mareantes de Redondela, ocupando cargos de relevancia no dito gremio como os de Procuradores Xerais, Vicarios e mesmo como mordomos do hospital de Redondela (isto en 1494 e 1536).
Perdón polo rollo...xe,xe,xe
Lo que son las casualidades, no tengo yo una amiga que se apellida Davila que precisamente es de Vigo,... ¿y que me dices de lo de Quireza-Cerdedo? ¿Y lo de Casto Sampedro y el Museo? No será que los fantasmas de "os meus devanceiros" me persiguen, para que cumpla algún oscuro proposito,... ¡ja,ja,ja... ! es broma.... Muchísimas gracias por el rollo, ya sabes que me gusta la Historia.
Pero que conste que lo he pensado muchas veces ¿por qué a mi?
Publicar un comentario